Ik heb nog niet zoveel vertelt over the handicapt center, terwijl ik hier regelmatig zit! Daar wonen allemaal meisjes, zowel kinderen als jongeren. Ze hebben een beperking en/of zijn afgewezen door hun gezin of zijn hun familie verloren.

Overdag gaan ze naar school en als ze terug komen van school moeten ze hun huiswerk doen. Van 16:00u t/m 18:00u zijn we welkom om kennis te maken met hun en activiteiten te doen. Er is een gezin dat door de dag verblijft in het centrum en 's avonds gaan ze naar huis. De moeder blijft samen met haar zoon van 16 en dochter van 12 in the handicapt center. Hun vader is een tuktuk chauffeur en werkt door de dag. De zoon en dochter hebben beiden cerebrale parese.

Ik denk dat de meeste lezers van mijn reisblog zelf in de zorg zitten en bekend zijn met cerebrale parese, maar ik zal het heel beknopt uitleggen. Cerebrale parese / Cerebral palsy (CP) is hersenletsel dat ontstaan is voor- of tijdens de bevalling, maar het kan ook kort na de bevalling ontstaan. Je ziet hierbij een afwijkende houding en/of een stoornis in beweging.

Het centrum ligt in een afgelegen zijstraatje ongeveer 10 minuten wandelen vanaf het indoor centrum van het IIMC. De jongeman van 16 geeft een sociale indruk. Hij zit in een rolstoel maar dit houdt hem niet tegen. Als er mensen binnenkomen spreekt hij ze aan, zegt ze gedag en slaat er een babbeltje mee. Hij gaat naar school en schrijft met een pen in zijn mond. Hij heeft geen controle over zijn armen, maar wel enige controle over zijn benen. Maar dit is een indruk die ik heb door het aantal keren dat ik hem gezien heb. Ik was heel blij om te horen dat hij naar een reguliere middelbare school gaat, voorheen ging hij naar het speciaal onderwijs. Zijn zusje daarentegen wordt meestal zo gezet dat ze een kijkje in de tuin kan nemen. Ze kan niet spreken en heeft moeite met haar hoofd recht te houden en zit in een rolstoel. In Nederland of België zouden ze waarschijnlijk een aangepaste rolstoel maken die haar meer ondersteunt. Deze rolstoel is eigenlijk veel te groot voor haar en niet aangepast op haar noden. Maar dan bekijk ik het door mijn westerse bril en we zitten in India. Zowel zij als haar broer krijgen de beste zorg die mogelijk is in dit gebied.

De eerste keren toen ik daar kwam wist ik niet zo goed hoe ik haar, het meisje van 12 kon benaderen. Ze leek geen respons te geven en ik wist ook niet goed wat ze nu precies mee kreeg of niet. Ik merkte telkens dat mensen langs haar doorlopen en rechtstreeks naar de andere kinderen gaan. Na een poosje heb ik wat tegen haar gebabbeld en haar opzij genomen. Ik merkte dat ze toch wat meekreeg en haar aandacht werd meteen getrokken naar de tas die ik open deed. Ik haalde er een ballon uit en ze begon te glunderen. Verbale communicatie is er niet, maar ze drukt zich non-verbaal duidelijk uit! Ik blies de ballon op en vooraleer ik hem knoopte liet ik hem leeglopen. Dat geeft wel een grappig geluid en aan haar gezicht te zien dacht ze er ook zo over! Daarna heb ik hem opgeblazen, geknoopt en aan haar gegeven. Ze kon hem niet vastnemen natuurlijk, maar het was wel positief om te zien dat ze het met haar mond probeerde vast te nemen. Helaas moest ik op dat moment terug gaan omdat we een wekelijkse meeting hadden met dr. Sujit. Ik ben op een andere dag terug gegaan en heb dan besloten om het anders aan te pakken. Ik streek haar eens over haar hoofd en sprak tegen haar. Ik had de indruk dat ze hier positief op reageerde. Ze zat zo ontiegelijk onderuit gezakt in de rolstoel en ik wilde haar graag juist positioneren, maar ik durfde dit niet direct te doen. Ik was er niet zeker van of ik dit zomaar mocht doen en ik kende haar onvoldoende. Dus dan heb ik hier met een mevrouw die daar werkt over gebabbeld en zij zei dat ik dit gerust mocht doen. Naderhand heb ik haar mee de tuin in genomen met de rolstoel. Het is niet de ideale ondergrond en je moet haar met twee naar buiten tillen, omwille van de trap voor het huis. Ik vond het de moeite waard want ze leek alert te zijn naar de omgeving en hoewel ze moeite heeft met haar hoofd recht te houden keek ze toch wat rond in de tuin. Ze had ook veel aandacht voor de gsm, want als ik hier mee wat 'speelde' volgde ze het wel. Dat vond ik positief om te zien.