Woensdagochtend ben ik meegegaan naar een school, waar ik de naam en de plaats niet van onthouden heb. Het zijn soms bijzondere namen die je moeilijk kan vasthouden, omdat we zo'n woorden in Nederland en België niet zo snel zullen tegenkomen. Op de heenweg gingen Paula, Tania, ik en twee jongens mee. We moesten enkele spullen ophalen, stonden allemaal klaar voor het grove geschut en wilde helpen. Heel snel leerde wat dit niet wenselijk was en het echt mannenwerk is. We mochten niet helpen en moesten wachten. Nadat al het zware werk achter de rug was, moesten de jongens terug gaan naar de 'indoor clinic'. Ze waren enkel meegekomen voor de zware klus te klaren. Nu moet ik er bij zeggen dat wij in onze cultuur ook gemakkelijker de zware taken en het 'mannenwerk' voor de mannen overlaten. Nu wil ik dit niet veralgemenen, maar dit is wel een kanttekening die ik wil maken. Het verschil is enkel wel dat je hier niet mag helpen en bij ons mag je als vrouw zijnde wel het zware werk doen. Vervolgens vertrokken we, het was een prachtig gebied waar we doorheen moesten. Hoe verder we van de stad verwijdert waren, hoe mooier het werd. We kwamen mango- en bananenbomen tegen en zelfs rijstvelden. Ons busje moest op een weg rijden wat we in Nederland of België zouden bestempelen als een weg voor eenrichtingsverkeer. Niet dus! We kwamen niet bijzonder veel tegenliggers tegen en vaak waren het wandelaars, fietsers, brommers en motors. Een van onze tegenliggers op weg naar de school had een (grote) koelkast vriescombinatie achter op de fiets. Ook die dingen kun je in de rimboe gebruiken.

Bij de school aangekomen moesten we langs het water aflopen om bij de school te komen. Er was wel een pad aangelegd met stenen, om over te wandelen. We kwamen binnen door een grote schoolpoort op de in mijn ogen, sobere speelplaats. Aan de rechter- en linkerzijde lagen twee grote hopen gruis. Dingen die je in België en Nederland niet zo snel tegenkomt op een speelplaats. We werden enorm gastvrij ontvangen in de school door het lerarenteam. Ze boden ons chai tea met koekjes aan en hoewel ik in het begin van de week dacht dat ik er nooit aan zou wennen, drink ik het graag. Ik kijk er zelfs naar uit. Nadat we even gesproken hadden met de leraren, kregen we een rondleiding in de school. We gingen langs in alle klassen en overal zag je leerlingen rondlopen. Ze probeerde ons te zien en aan te raken. Het was een bijzondere ervaring. Alle kinderen hadden oranje uniformen aan, maar de meeste aandacht ging naar hun grote bruine glanzende kijkers en hun hartelijke glimlach. Ze zaten aan lange tafels en op een bank. Meestal zaten er drie of vier leerlingen op een bank. Zodra we binnenkwamen moesten ze opstaan en zeiden ze in koor ''goodmorning''. Waarop wij het zelfde terug antwoordde en vervolgens vroegen ze in koor ''How are you?''. Nadat we dit beantwoord hadden vroegen we het zelfde aan hun, maar ze begrepen niet goed wat wij bedoelde. Ze leren Engels op school en kennen dit van buiten, maar ze kunnen het niet toepassen. De leerkracht vertaalde de vraag in de lokale taal (Bengali) en hielp hun met wat ze moesten zeggen. De kinderen waren allemaal zo blij om ons te zien, het was hartverwarmend en niet in woorden uit te drukken. Op de terugweg waren we stil, net als op de heenweg. De ritten die we nemen vliegen meestal om, omdat er veel indrukken zijn om te verwerken. Je ziet zo ongelooflijk veel, je doet zoveel nieuwe ervaringen op en de week vliegt voorbij.