Adembenemende indrukken!

Woensdagochtend ben ik meegegaan naar een school, waar ik de naam en de plaats niet van onthouden heb. Het zijn soms bijzondere namen die je moeilijk kan vasthouden, omdat we zo'n woorden in Nederland en België niet zo snel zullen tegenkomen. Op de heenweg gingen Paula, Tania, ik en twee jongens mee. We moesten enkele spullen ophalen, stonden allemaal klaar voor het grove geschut en wilde helpen. Heel snel leerde wat dit niet wenselijk was en het echt mannenwerk is. We mochten niet helpen en moesten wachten. Nadat al het zware werk achter de rug was, moesten de jongens terug gaan naar de 'indoor clinic'. Ze waren enkel meegekomen voor de zware klus te klaren. Nu moet ik er bij zeggen dat wij in onze cultuur ook gemakkelijker de zware taken en het 'mannenwerk' voor de mannen overlaten. Nu wil ik dit niet veralgemenen, maar dit is wel een kanttekening die ik wil maken. Het verschil is enkel wel dat je hier niet mag helpen en bij ons mag je als vrouw zijnde wel het zware werk doen. Vervolgens vertrokken we, het was een prachtig gebied waar we doorheen moesten. Hoe verder we van de stad verwijdert waren, hoe mooier het werd. We kwamen mango- en bananenbomen tegen en zelfs rijstvelden. Ons busje moest op een weg rijden wat we in Nederland of België zouden bestempelen als een weg voor eenrichtingsverkeer. Niet dus! We kwamen niet bijzonder veel tegenliggers tegen en vaak waren het wandelaars, fietsers, brommers en motors. Een van onze tegenliggers op weg naar de school had een (grote) koelkast vriescombinatie achter op de fiets. Ook die dingen kun je in de rimboe gebruiken.

Bij de school aangekomen moesten we langs het water aflopen om bij de school te komen. Er was wel een pad aangelegd met stenen, om over te wandelen. We kwamen binnen door een grote schoolpoort op de in mijn ogen, sobere speelplaats. Aan de rechter- en linkerzijde lagen twee grote hopen gruis. Dingen die je in België en Nederland niet zo snel tegenkomt op een speelplaats. We werden enorm gastvrij ontvangen in de school door het lerarenteam. Ze boden ons chai tea met koekjes aan en hoewel ik in het begin van de week dacht dat ik er nooit aan zou wennen, drink ik het graag. Ik kijk er zelfs naar uit. Nadat we even gesproken hadden met de leraren, kregen we een rondleiding in de school. We gingen langs in alle klassen en overal zag je leerlingen rondlopen. Ze probeerde ons te zien en aan te raken. Het was een bijzondere ervaring. Alle kinderen hadden oranje uniformen aan, maar de meeste aandacht ging naar hun grote bruine glanzende kijkers en hun hartelijke glimlach. Ze zaten aan lange tafels en op een bank. Meestal zaten er drie of vier leerlingen op een bank. Zodra we binnenkwamen moesten ze opstaan en zeiden ze in koor ''goodmorning''. Waarop wij het zelfde terug antwoordde en vervolgens vroegen ze in koor ''How are you?''. Nadat we dit beantwoord hadden vroegen we het zelfde aan hun, maar ze begrepen niet goed wat wij bedoelde. Ze leren Engels op school en kennen dit van buiten, maar ze kunnen het niet toepassen. De leerkracht vertaalde de vraag in de lokale taal (Bengali) en hielp hun met wat ze moesten zeggen. De kinderen waren allemaal zo blij om ons te zien, het was hartverwarmend en niet in woorden uit te drukken. Op de terugweg waren we stil, net als op de heenweg. De ritten die we nemen vliegen meestal om, omdat er veel indrukken zijn om te verwerken. Je ziet zo ongelooflijk veel, je doet zoveel nieuwe ervaringen op en de week vliegt voorbij.

Eerste stagedag!

Maandagochtend kreeg ik verbaasde blikken toen ik zei dat ik goed en vast geslapen had. Ik had geen last van de geluiden buiten en werd ook niet vroeger wakker. Het was tevens ook de eerste dag dat Laura en ik naar onze stageplek zouden gaan. We zijn te voet naar de metro gewandeld en hebben een metrocard gekocht voor 200 rupees. De kaart kost 60 rupees en dat is omgerekend 0,85 euro. Er stond ongeveer 140 rupees op de kaart, dit is omgerekend 1,99 euro. Het kost ongeveer 20 rupees per dag om heen en terug te geraken met de metro. We stappen op in Mahanayak Uttam Kumar (Tollygunge area) en stappen uit in Kavi Nazrul na ongeveer 10 minuten om vervolgens over te stappen op de Tuktuk en dit kost ook 20 rupees per dag om heen en terug te geraken. We kwamen samen in de 'Indoor center' van het institute of indian mother and child. Vanuit hier vertrokken we naar de 'outdoor clinic'. Hier kregen we een rondleiding en daarna konden we meteen deelnemen aan de activiteiten. Je kon bloeddruk afnemen ofwel 'dressings' doen en dat wilt zeggen wonden verzorgen. Ergens laat in de ochtend krijgen we chai tea met koekjes en om 14u in de middag is er lunchpauze. Dan kunnen we kiezen of we op stage eten of dat we zelf op pad gaan in de wijk voor eten. We zijn tegenover de 'outdoor clinic' wat gaan eten. In de namiddag hebben we meer kennis gemaakt met 'the indoor center' en patiënten leren kennen. Een gedeelte van de 'indoor clinic' is een ziekenhuis, waar kinderen en vrouwen zijn opgenomen. Natuurlijk moesten we ook de papierwinkel afhandelen en onze registratie in orde maken. In België en Nederland kan je dit meestal digitaal in orde maken of bij één specifiek persoon die dit in orde maakt voor jou. Hier moest je verschillende taken bij verschillende mensen doen. Je loopt van het ene kantoortje naar het andere om vervolgens bij het eerste kantoor terug te keren.

We zijn later op de dag naar 'The handicap center' geweest en hebben we deelgenomen aan de yogales. Er waren erg veel mensen in een ruimte maar het is gelukt! Laterna hebben we de eerste wekelijkse bijeenkomst gehad met Dr. Sujit en alle vrijwilligers. We bespreken de week en iedereen kan individueel toelichten hoe hij zich voelt en welke ups en downs je bent tegengekomen. De vrijwilligers die al langer hier zijn hadden veel te vertellen over hun week binnen en buiten dit project. Dr. Sujit heeft iedereen die nieuw was in het project een kans gegeven om kort wat te vertellen. We zijn naar huis gegaan in de disco-tuktuk, hij speelde constant barbiegirl, haha! Eens ik op de metro aankwam had ik problemen met mijn metrocard. Na enig geklungel werkte mijn kaart, maar toen we aankwamen op het station kon ik niet uitchecken. Gelukkig liet de security ons door en konden we op pad gaan voor eten.

Liefs, Willemijn

De eerste dag in India!

Het heeft een kleine tijd geduurd maar ik kan op internet! De eerste dagen stonden vooral in het teken van heel veel en lang reizen. Laura en ik zijn op zaterdag 25 februari om 14:45u opgestegen en zaten vervolgens 7,5u in de lucht. We vlogen met Emirates en hebben een enorm goede vlucht achter de rug. Het verliep rustig, drankjes en eten zaten inbegrepen en elke passagier was voorzien van een eigen televisie waarop verschillende series, films, muziek enz.. op te zien of te horen waren. Toen we in Dubai aangekomen waren, hadden we 1,5u de tijd om over te stappen aangezien we 10-15 min vertraging hadden! Dat is natuurlijk geen probleem dacht ik zo, tot ik er achter kwam dat we een metro moesten nemen naar de gate. Het was niet erg lang, maar onze tijd tikte natuurlijk door! Na het instappen kon het aftellen pas echt beginnen. We moesten ongeveer 4,5u vliegen tot Kolkata international airport. Bij het instappen wees Laura naar een man die volgens haar op Dr. Sujit leek. Ik keek blijkbaar naar de verkeerde persoon want hij leek er dus totaal niet op. Achteraf bekeken wees ze hem opnieuw aan en toen zag ik het ook. Bij het uitstappen hebben we hem aangesproken en zijn we samen met de taxi naar ons verblijf gegaan. Na het instappen deed ik automatisch de riem om, maar dit hoefde ik niet te doen omdat het niet nodig was. Al voelde ik dat wel even anders, het verkeer is namelijk nogal anders tov. België en Nederland. Het gaat nog al chaotisch en mensen rijden heel dicht op elkaar. Je hoort constant getoeter en dit kwam wat agressief over, maar met hun toeter waarschuwen ze gewoon dat ze er aankomen. Hoewel het erg chaotisch gaat, werkt het verkeer wel. Vrachtwagens, voetgangers, de tuktuk, fietsers, auto's, kleine en grote bussen verlopen volledig tussen en door elkaar! Na ongeveer dertig minuten kwamen we aan bij ons verblijf, the guesthouse. We kwamen binnen door een grote poort om vervolgens aan te komen bij de hekken met een hangslot. We zijn er trouwens ongeveer rond 9u - 9:30u aangekomen, dus we hadden nog een hele (lange) dag voor ons!

We hebben de hele dag vooral uit ons koffer geleefd en tegen de avond kregen we ons eigen kamer! In de tussentijd zijn we naar de kleine supermarkt om de hoek gegaan om alvast wat kleine aankopen te doen zoals ontbijt. Natuurlijk heeft een vrijwilliger die al langer hier is ons alles uitgelegd en rondgeleid. Hij heeft ons mee genomen naar een overdekt, modern winkelcentrum. Er was strenge bewaking aan de ingang. We moesten door een metaaldetector en ze controleerde elke tas. We zijn in een grote supermarkt naar binnengegaan en hiervoor moesten we naar een balie, waar onze tassen met tirips dicht gemaakt werden. In de winkel viel meteen al op hoeveel mensen ons hielpen. Ik was bijvoorbeeld rustig aan het kijken bij de ontbijtgranen en ik werd in de eerste plaats aangestaard door drie winkelmedewerkers die mij vervolgens tegelijk wilde helpen. Toen we al onze boodschappen hadden zijn we iets lekkers gaan eten. Het was iets met kip, maar ben vergeten om de naam van het gerecht op te schrijven! Doorheen de dag kwamen er allerhande vrijwilligers binnenstromen, zowel oude als nieuwe! Sommige kwamen nieuw aan in het huis, net als ons en anderen waren enkele dagen weg geweest om India te verkennen! Ze hebben ons super warm en leuk ontvangen, ze stelden zich voor en betrokken ons. Het voelde al heel snel alsof ik er al weken was. Omdat ik nog geen kamer had en erg moe was, heb ik tussendoor een dutje gedaan op de bank en bij het ontwaken liep er een salamander over de muur. Een huisdier die bij het ''all-in'' pakket hoort van het verblijf.

Eens we geïnstalleerd waren op de kamer, konden we ons opfrissen en dat is fijn na zo'n twee dagen reizen! Ik ontdekte dat we douchen met koud water en dat was even een omschakeling maar wel aangenaam aangezien het weer in India warm is. We slapen op de tweede verdieping en hoewel er een slot op de badkamer- en wcdeur is, was het slot van de badkamer op onze verdieping stuk. Hier hebben we een creatieve oplossing voor, een (half)volle emmer water voor de deur en je kan met een gerust hart douchen. Ik maak me er sowieso geen zorgen om dat iemand zomaar binnenkomt. We kloppen op de deur en vragen of er iemand is. Onze kamer is klein maar er is voldoende ruimte om je koffer open te maken als het nodig is en om tussen het bed in te wandelen. Tegen de verwachtingen in heb ik goed geslapen!

Liefs, Willemijn

Shop till you drop!

Maandag hadden Laura en ik een afspraak met onze stagebegeleider. Deze zal ons vanuit België begeleiden en komt ook een aantal dagen naar India. We bespraken nog eens belangrijke dingen voor onze stage, konden vragen stellen en kregen nog een aantal extra documenten mee!

Namiddag zijn Laura en ik ergens gaan eten, om ons voor te bereiden op het grove geschut, shoppen! We hebben eerst onze documenten overlopen, om vervolgens haast achterover te vallen van wat onze dagelijkse lunch zal gaan kosten. Voor die prijzen kun je in de Westerse landen nergens eten. Vervolgens zijn we verschillende winkels afgestruind, om een garderobe voor India samen te stellen. Trouw aan mijn Nederlandse roots heb ik uiteraard, een hele hoop voor een prikkie bijeen gegraaid! Mijn bruisend enthousiasme hield aan, tot ik bij mijn fiets aankwam in Maaseik. Ik was vergeten dat ik bepakt en bezakt naar huis moest, ongeveer 30 minuten fietsen!

Dinsdag heb ik enkele vaccinaties gehad, wat mij ook dichter bij India brengt. Na afloop kwam ik met een leuk tasje van de GGD buiten, de inhoud was niet erg spannend maar wel noodzakelijk.

Liefs, Willemijn

21 dagen

Ik herinner mijn eerste kandidaatstelling, om naar het buitenland te gaan alsof het gisteren was. Dit is al een hele poos geleden en op dat moment leek die buitenlandse stage zo ver weg. Over 21 dagen vertrek ik, samen met Laura, naar India voor een periode van 9 weken. Ongeveer twee weken later zullen Britt, Lotte en Stef ook komen. Soms voelt het heel dichtbij en besef ik dat dit allemaal echt gaat gebeuren, andere momenten voelt het nog onwerkelijk. Ik heb mij ingelezen in India, documentaires gekeken en gepraat met verschillende mensen die in India gewoond hebben of er veel van kennen. Maar ik weet niet of je je ooit echt kunt voorbereiden op zoiets. Dit is iets dat je moet ervaren en dat kan pas als je er bent.

Ik ben heel erg nieuwsgierig naar wat ik allemaal ga zien en ontdekken in India. Van de andere kant vind ik het ook wel erg spannend. Ik heb bijvoorbeeld een klein beetje last van de befaamde vliegangst. Vorig jaar heb ik voor het eerst gevlogen en dat viel eigenlijk wel goed mee, het was een korte vlucht. Toen het vliegtuig wat naar links kantelde, kreeg ik het wel een beetje benauwd toen ik naar buiten keek. Het was toen lachen, gieren, brullen voor de dames (medestudenten) die naast mij zaten. Het was blijkbaar nogal duidelijk te zien aan mijn gezichtsuitdrukking. Nu duurt de vlucht veel langer, maar ik ga er vanuit dat alles goed verloopt.

Ik was erg blij toen mijn visum in het begin van de week aan kwam met de post en morgen komt de pop-up klamboe aan. Besteld bij bol.com ofcourse. De komende weken krijg ik nog enkele vaccinaties, niet het meest aangename gevoel, maar het hoort erbij.

Liefs, Willemijn

Den Haag

Vandaag zijn Britt en ik naar Denhaag gegaan, om de aanvraag voor ons visum te doen. Gelukkig durfde Britt het aan om met de auto te gaan en moesten we niet met de trein gaan. We zijn bijna 5u onderweg geweest (heen/terug), maar gelukkig hadden we een GPS. Enkel toen we rondliepen in Den haag centrum, liet hij ons een rondje maken. Ik had geen bijzondere verwachtingen van het ''Indian visa and Consular Application Centre''. Maar op het toilet aangekomen was het een verrassing dat er nergens toiletpapier te bekennen was. Er was een minimale resterende hoeveelheid toiletpapier. Ondertussen was Britt al gaan kijken op de mannen toilet, nadat ze eerst goed om zich heen gekeken had of er niemand te bekennen was.

Ik had mij voorbereid op een ellenlange wachtrij waardoor we uren zouden vast zitten in het applicatie centrum. Niets was minder waar en om tijd te besparen hadden we een 'tactiek' uitgekiend. We moesten namelijk nog pasfoto's laten maken en dat kon ter plaatse. In een ruimte stond er een Photo Booth om pasfoto's te maken en in een andere ruimte kon je de aanvraag voor een visum indienen! Om creatief om te gaan met onze tijd hebben wij eerst een volgnummer genomen en onze pasfoto's gemaakt. Om de beurt stonden we op de wacht, want een logische volgorde in de volgnummers was er niet. Het is niet zo heel spannend, maar efficiënt was het zeker!

Over 31 dagen vertrek ik, de dagen beginnen te korten. Ik word nog meer bewust van de kleine dingen en waardeer deze elke dag een beetje meer. De mensen die in mijn hart zitten begin ik te missen maar neem ik ook mee. Ik ben nog niet in India, maar voor mij is dit avontuur al van start gegaan. Ik kan niet om mijn angsten heen, dus neem ik ze maar mee.

Liefs, Willemijn