Update :)

Het is een poos geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben! Mijn laptop is stuk en hoewel hij maakbaar is ziet het er naar uit dat ik hem in India niet kan gebruiken. De ventilator van mijn laptop werkt niet en de laptop valt constant uit ALS hij al werkt. Meestal krijg ik hem niet aan. De afgelopen week stond voor mij in het teken van women's empowerment. Samen met een Spaans en Italiaans meisje ben ik naar de scholen gegaan. Dit is een thema dat we aansnijden in verschillende klassen van de middelbare school. We stellen ons zelf voor en ondersteunen onze uitleg met zelfgemaakte posters over gelijke rechten. We vragen de leerlingen om zichzelf bij naam voor te stellen. Het lijkt misschien vanzelfsprekend dat je je naam zegt of de leerkracht je naam kent en zegt. Zodra een leerkracht (of wij) de klas in komen staan de leerlingen recht en zeggen 'Goodmorning, sir'. Nadat ze terug zitten wordt de klassenlijst overlopen. De docent zegt 'one,..two,..etc.' en telkens als een nummer genoemd wordt staat een leerling op en bevestigd met 'Yes sir!' en gaat terug zitten.

Nadat iedereen zijn/haar naam gezegd heeft kiezen we een jongen en een meisje uit. Elke jongen kiest een meisje en elk meisje kiest een jongen om zo vervolgens tot gemengde groepen te komen. Dit geeft soms nogal verwarring voor de leerlingen omdat jongens en meisjes gescheiden zitten van elkaar. Maar ik moet toegeven dat het voor mij net zo verwarrend is om te zien hoe zij reageren op elkaar. Soms proberen ze te vermijden dat ze naast elkaar zitten door boekentassen tussen hun in te steken. Als ze uiteindelijk gemengd zitten kan de opdracht van start gaan. Ze moeten nadenken over hoe je women's empowerment kunt doen toenemen en moeten hierover discussieren met elkaar. In elke groep heb je een persoon die alles opschrijft en een persoon die naar voren komt om een zin voor te lezen. Natuurlijk leggen we op voorhand women's empowerment uit mbv. een aantal voorbeelden en een translator! Ik vind het altijd heel intens om dit te doen en nog meer de resultaten die er soms uitkomen. Vanaf volgende week beginnen de examens in de middelbare school en kunnen we er niet terecht. Gelukkig zijn er genoeg andere mogelijkheden zoals de in- en outdoors, Dhaki en niet te vergeten allerhande projecten.

Wat nou laptop stuk?

Ik heb tussen de lange dagen door momenten gevonden om mijn blog te schrijven in een word-bestand. Helaas heeft mijn laptop het vandaag begeven. Gisteren wilde hij al niets meer doen maar toen was de batterij volledig plat, 20 minuten later was die bijna volledig vol. Dat is ongewoon voor mijn laptop maar ik was blij want hij deed zijn ding! Vandaag had iemand mijn laptop nodig en deed hij simpelweg niets. Ik had geen tijd om hier bij stil te staan want we moesten naar stage en dit waren voor mij zorgen voor later. Ik heb verschillende dingen geprobeerd maar hij doet niets meer. Vanuit het IIMC hebben ze iemand gebeld om naar de laptop te komen kijken. De persoon in kwestie zei dat hij er in de late namiddag zou zijn, even later vertelde hij dat dit niet zou lukken. Normaal gesproken komt er morgen iemand kijken naar mijn laptop. Van daaruit kunnen we bekijken of hij gemaakt kan worden en of het de kosten waard zijn. Gelukkig zit ik in een huis vol behulpzame mensen waarvan ik de laptop van mag lenen.

Het is een luxe probleem dat mijn laptop niet werkt. Ik zou er enorm blij mee zijn als mijn laptop gemaakt kan worden, maar als dit niet gaat. . . Er zijn belangrijkere dingen in de wereld, dit is vervangbaar. Natuurlijk is het vervelend dat ik niet aan alle bestanden kan die ik nodig heb voor school en dat ik niet aan mijn foto's kan geraken. Ik draag de belangrijkste herinneringen mee in mijn hart en die hebben meer kleur dan alle foto's bijeen.

Darjeeling, vervolg!

We zijn een tracking gaan doen in de Himalaya en hadden onze lunch in het buurland Nepal! We deden een klim van ongeveer 6km en op de heenweg begon het te sneeuwen. Naarmate we hoger in de bergen kwamen begon het te hagelen. Onze gids zei dat we een beer tegen konden komen of zelfs een luipaar. Het meest wilde dat we zagen waren koeien en paarden. Natuurlijk dacht ik bij het zien van de rug van een koe dat het om een wilde beer was. Natuurlijk gleed ik vlak voordat we Nepal binnen kwamen er onderuit. Je hebt van die mensen die in de boter vallen met hun gat en je hebt mensen zoals mij die met hun gaat in de modder vallen! Het was aan het onweren en het begon gigantisch hard te sneeuwen. Gelukkig zaten we binnen en konden we wachten tot het weer beter zou worden. Er was geen verwarming dus van onszelf opwarmen was geen sprake! Ondertussen zaten we in de bergen in een sneeuwstorm. We besloten samen met onze gids nog even te wachten vooraleer we terug de bergen in zouden trekken.

Uiteindelijk zijn we naar buiten gegaan want we moesten toch beneden geraken. Het was spekglad dus ging ik ook op de terugweg even er onderuit. Op de heenweg viel ik achterover in de modder en op terugweg voorover op de stenen. Dat was nogal pijnlijk als je het mij vraagt. Uiteindelijk heeft een meisje geregeld dat we naar beneden konden met een truck. Het was een hobbelige rit maar alles beter dan wandelen in de storm.

Darjeeling

In week drie was het feest, want Laura en ik hadden ons vrije weekend! Dit gaat in van donderdag t/m zondag. We hebben met vier Duitse meisjes samen rond de tafel gezeten en afgesproken dat we naar Darjeeling zouden gaan! Woensdag avond zijn we om 20u met de taxi naar het treinstation vertrokken om vervolgens om 22:05u de trein te nemen. Gelukkig waren we goed op tijd vertrokken want de taxi deed er vrij lang over, waardoor we pas om 21:30u aankwamen in het station. Mijn aandacht werd getrokken door schaterende kinderstemmen. Mijn ogen zochten naar de kinderen die bij deze stemmen hoorde en ik vond ze op het spoor. Ik kon haast niet geloven wat ik zag, maar niemand leek zich zorgen te maken hierom. Ze liepen het hele spoor af tot het einde, om vervolgens het perron op te klimmen. Niet veel later kwam onze trein aan en konden we instappen. We moesten ongeveer 12u reizen met de trein en hadden een sleeper class ticket. Je kunt zitten op de bank en later op de avond worden de bedden uitgeklapt om te slapen. Tegen alle verwachtingen in viel het heel goed mee en was er veel ruimte. Al moet ik toegeven dat ik amper geslapen heb. In de vroege ochtend keek ik uit mijn getralied raam omdat de trein gestopt was. Ik zag mensen uitstappen om te roken om vervolgens in te stappen na het getoeter van de trein.

Eens we aangekomen waren in het station moesten we met een truck 3,5u rijden om in Darjeeling te geraken. Het ligt hoog in de bergen en het is er enorm koud in vergelijking met Tollygunge Area, waar we verblijven. We zaten op de beide achterbanken met drie personen en vonden het wel prima zo. De chauffeur dacht hier anders over en er kwamen nog twee mensen bij. Daar zaten we dan in onze eigen geproduceerde sauna. Er was zoveel te zien onderweg, waaronder apen die vrij rondliepen. De tijd vloog voorbij omdat het uitzicht prachtig was. Ondertussen voelde we onze voeten niet meer en waren we blij toen we de benen konden strekken in Darjeeling. Zoals ‘de jeugd van tegenwoordig’ zijn we mbv. google-maps naar ons hotel gewandeld! We kwamen letterlijk aan in een diepvries en wisten niet wat ons overkwam. Gelukkig hadden we een super goede hotel manager die ons ‘heaters’ kwam brengen voor onze slaapkamers op te warmen. Het eerste wat ons opviel was dat alle ramen een stukje open stonden. Heel gehaast liepen we naar de ramen toe om ze te sluiten. Makkelijker gezegd dan gedaan! Het hotel was zo gebouwd dat de ramen nooit dicht kunnen. Onze heater en de dikke dekens hielden ons voldoende warm! Ik was zo blij dat er warm water was om mee te douchen. Je moet het water eerst opwarmen, dit duurt ongeveer een half uur. Om vervolgens zo’n 3-5 minuten warm water te hebben. Ik heb volgens mij nog nooit in mijn leven zo snel moeten douchen! In Kolkata maakt het koude water niet zoveel uit omdat het er heel warm is. Douchen bij een temperatuur van 8-9 graden met open ramen is best wel koud!

Nadat we ingecheckt hadden in het hotel zijn we ergens gaan eten en vervolgens de stad in gedoken. Uiteindelijk vielen we allemaal als een blok voor de boekenwinkel! Er waren zoveel boeken die ik wilde kopen, dus ik besloot een dag te wachten! ’s Avonds hebben we pizza besteld bij de Pizza hut, dat was smullen geblazen! We waren allemaal zo moe dat we het niet al te laat hebben gemaakt!

The handicapt center

Ik heb nog niet zoveel vertelt over the handicapt center, terwijl ik hier regelmatig zit! Daar wonen allemaal meisjes, zowel kinderen als jongeren. Ze hebben een beperking en/of zijn afgewezen door hun gezin of zijn hun familie verloren.

Overdag gaan ze naar school en als ze terug komen van school moeten ze hun huiswerk doen. Van 16:00u t/m 18:00u zijn we welkom om kennis te maken met hun en activiteiten te doen. Er is een gezin dat door de dag verblijft in het centrum en 's avonds gaan ze naar huis. De moeder blijft samen met haar zoon van 16 en dochter van 12 in the handicapt center. Hun vader is een tuktuk chauffeur en werkt door de dag. De zoon en dochter hebben beiden cerebrale parese.

Ik denk dat de meeste lezers van mijn reisblog zelf in de zorg zitten en bekend zijn met cerebrale parese, maar ik zal het heel beknopt uitleggen. Cerebrale parese / Cerebral palsy (CP) is hersenletsel dat ontstaan is voor- of tijdens de bevalling, maar het kan ook kort na de bevalling ontstaan. Je ziet hierbij een afwijkende houding en/of een stoornis in beweging.

Het centrum ligt in een afgelegen zijstraatje ongeveer 10 minuten wandelen vanaf het indoor centrum van het IIMC. De jongeman van 16 geeft een sociale indruk. Hij zit in een rolstoel maar dit houdt hem niet tegen. Als er mensen binnenkomen spreekt hij ze aan, zegt ze gedag en slaat er een babbeltje mee. Hij gaat naar school en schrijft met een pen in zijn mond. Hij heeft geen controle over zijn armen, maar wel enige controle over zijn benen. Maar dit is een indruk die ik heb door het aantal keren dat ik hem gezien heb. Ik was heel blij om te horen dat hij naar een reguliere middelbare school gaat, voorheen ging hij naar het speciaal onderwijs. Zijn zusje daarentegen wordt meestal zo gezet dat ze een kijkje in de tuin kan nemen. Ze kan niet spreken en heeft moeite met haar hoofd recht te houden en zit in een rolstoel. In Nederland of België zouden ze waarschijnlijk een aangepaste rolstoel maken die haar meer ondersteunt. Deze rolstoel is eigenlijk veel te groot voor haar en niet aangepast op haar noden. Maar dan bekijk ik het door mijn westerse bril en we zitten in India. Zowel zij als haar broer krijgen de beste zorg die mogelijk is in dit gebied.

De eerste keren toen ik daar kwam wist ik niet zo goed hoe ik haar, het meisje van 12 kon benaderen. Ze leek geen respons te geven en ik wist ook niet goed wat ze nu precies mee kreeg of niet. Ik merkte telkens dat mensen langs haar doorlopen en rechtstreeks naar de andere kinderen gaan. Na een poosje heb ik wat tegen haar gebabbeld en haar opzij genomen. Ik merkte dat ze toch wat meekreeg en haar aandacht werd meteen getrokken naar de tas die ik open deed. Ik haalde er een ballon uit en ze begon te glunderen. Verbale communicatie is er niet, maar ze drukt zich non-verbaal duidelijk uit! Ik blies de ballon op en vooraleer ik hem knoopte liet ik hem leeglopen. Dat geeft wel een grappig geluid en aan haar gezicht te zien dacht ze er ook zo over! Daarna heb ik hem opgeblazen, geknoopt en aan haar gegeven. Ze kon hem niet vastnemen natuurlijk, maar het was wel positief om te zien dat ze het met haar mond probeerde vast te nemen. Helaas moest ik op dat moment terug gaan omdat we een wekelijkse meeting hadden met dr. Sujit. Ik ben op een andere dag terug gegaan en heb dan besloten om het anders aan te pakken. Ik streek haar eens over haar hoofd en sprak tegen haar. Ik had de indruk dat ze hier positief op reageerde. Ze zat zo ontiegelijk onderuit gezakt in de rolstoel en ik wilde haar graag juist positioneren, maar ik durfde dit niet direct te doen. Ik was er niet zeker van of ik dit zomaar mocht doen en ik kende haar onvoldoende. Dus dan heb ik hier met een mevrouw die daar werkt over gebabbeld en zij zei dat ik dit gerust mocht doen. Naderhand heb ik haar mee de tuin in genomen met de rolstoel. Het is niet de ideale ondergrond en je moet haar met twee naar buiten tillen, omwille van de trap voor het huis. Ik vond het de moeite waard want ze leek alert te zijn naar de omgeving en hoewel ze moeite heeft met haar hoofd recht te houden keek ze toch wat rond in de tuin. Ze had ook veel aandacht voor de gsm, want als ik hier mee wat 'speelde' volgde ze het wel. Dat vond ik positief om te zien.

Holi (Phagua)

Zondag 12 maart was het Holi, dit is een Hindoistisch feest. Het zou betekenen dat het nieuwe jaar gevierd wordt, hun hebben een andere kalender dan ons! Overal konden we kleurtjes kopen zowel in poedervorm als de vloeibare kleuren. Een deel van de groep heeft Holi gevierd dicht bij the guesthouse. Ik ben samen met een Belgisch en Duits meisje naar the handicapt center gegaan om het daar te vieren met de kinderen. We hadden de dag van te voren besproken hoe laat we mochten komen. Ze zeiden dat we welkom waren van 9u t/m 12u. Voordat we vertrokken vierden we al een klein beetje holi bij the guesthouse. Er waren verschillende jongeren uit de buurt die klaar stonden met allerhande mooie kleuren! Met de vrolijke kleuren in ons gezicht, onze haren en op de kleren gingen we op pad. De taxi stond al klaar en tegen onze bezorgdheid in mochten we mee! Toen we door de grote stalen poorten de tuin in liepen kwamen de stralende kindergezichten ons al tegenmoet. Ze waren nog helemaal schoon en hadden op ons gewacht! We hebben iedereen ‘Happy Holi’ toegewenst en een kleurtje in het gezicht gesmeerd. Daarna zijn we ook naar binnen gegaan, naar de tieners die liever binnen bleven. We hebben enkele foto’s met hun gemaakt en zijn dan met de rest naar buiten gegaan om ons uit te leven met de kleuren! Het was een onvergetelijk moment. We werden omringd door euforische kinderen, die ondergedompeld waren in alle kleuren van de regenboog. Het was een hele verrassing om te zien dat de tieners na enige aarzeling naar buiten kwamen. In het begin leken ze een klein beetje gereserveerd, maar vervolgens kwamen ze los, net als de rest! Ons kleurenfestijn was pas helemaal compleet toen we onze gsm’s boven haalden om groepsfoto’s en selfies te maken. In de tijd waar we nu in leven zijn selfies niet meer weg te denken!

Maar toen kwam het meest spannende moment! Zou ik de kleuren nog wel uit mijn haar krijgen? Ik heb namelijk blond geverfd haar en dat zou nog wel eens voor moeilijkheden kunnen zorgen. Het Duitse meisje spreekt Hindi omdat ze een Indiase achtergrond heeft. Ze legde de kinderen uit dat ik best mijn haar zou wassen omdat we niet zeker waren of het uit mijn haar zou gaan. Daar stond ik dan mijn haren te wassen, buiten onder de kraan! Zo doen ze dat in de ‘rural area’ van India! Ze brachten mij zelfs een zakje shampoo. Iedereen keek vol spanning toe en zelf vond ik het eigenlijk ook wel spannend! Uiteindelijk heb ik alle kleuren er uit gekregen, enkel in de puntjes van mijn haren zat nog een beetje roze. Iedereen was opgelucht en met een gerust hart kon ik naar huis gaan. We zijn eerst nog de cliënten van the indoor clinic gaan bezoeken en zijn vervolgens naar huis gegaan!

International women's day

Ik schrijf deze blog vanuit een verstoft kamertje waarvan de muren een vale lichtblauwe kleur hebben. Er staan twee bureaus waar we aan kunnen werken en een bed. In de grote iets wat verroeste kast liggen spullen die je kan gebruiken om aan je projecten te werken en er liggen dingen die oude vrijwilligers al gemaakt en/of gedaan hebben. Woensdag 8 maart was het internationale vrouwendag en dit was een speciale gebeurtenis. Ze hadden ons gevraagd om iets voor te bereiden en voor te dragen. Laura en ik hebben een speech gemaakt en voorgedragen. Laura deed het eerste deel van de speech en ik deed het tweede deel. We hebben ons voorgesteld aan de vrouwen, onze naam gezegd, het land en iets gezegd wat wij als vrouw zijnde zelf voor gekozen hebben of kunnen doen in ons land. Een meisje stelde zich voor en zei dat ze karate deed, ik vertelde dat ik bewakingsagent was enz. Na de speech zongen we het lied 'We are the world', een aangepaste versie waarin meisjes en vrouwen centraal staan. Het was een krachtige boodschap die we samen brachten, zowel mannelijke als vrouwelijke 'volunteers' zongen dit lied mee. Een kippenvel moment!

Jullie kunnen het filmpje van een repetitie terug kijken via de facebookpagina 'We lost our hearts to India' (https://www.facebook.com/We-lost-our-hearts-to-India-1108096802622707/?ref=ts&fref=ts).

Vrijdagochtend ben ik samen met Maria, een Spaans meisje naar een school geweest. Het was ongeveer 20 minuten rijden en dichtbij een outdoor kliniek in dat zelfde gebied. We hebben Engelse les gegeven in een middelbare school over 'women's empowerment' en gelukkig was er een docent in de klas die alles vertaalde voor ons! Aan de ene kant van het lokaal zitten de meisjes bij elkaar en aan de andere kant zitten de jongens. Voordat we met de les van start konden gaan werd gecontroleerd of elke leerling aanwezig was. Hier worden ze niet bij naam genoemd, maar per nummer. Telkens als een leerling zijn/haar nummer hoort staat hij/zij recht en zegt 'Yes sir'. Daarna gingen wij van start met het vragen van hun namen en vervolgens speelde we een spel. Ik koos een jongens als meisje om naar voren te komen en vervolgens moest de jongen een meisje uitkiezen en het meisje een jongen uitkiezen. Dit ging door tot er uiteindelijk 6 groepen gevormd waren en elke groep vertegenwoordigde een land. Elk land/groep moest nadenken over hoe we er voor kunnen zorgen dat een man en vrouw gelijk zijn aan elkaar. De leerlingen waren in het begin verlegen en twijfelachtig, zeker toen ze bij elkaar moesten gaan zitten per groep. Er was vooral veel gegiechel te horen en zelfs de jongeman die het meest de aandacht naar zichzelf toe trok was verlegen toen hij een meisje moest kiezen. Het was heel mooi om te zien dat de jongens en meisjes zo goed hadden samengewerkt. Iets dat in België en Nederland vanzelfsprekend is, maar hier niet. De volgende zinnen en tevens ook mooie boodschappen kwamen naar voren:

1. Every man stand always by them

2. Give them prestige

3. Give them proper education

4. Every man stand by them like a friend (Ze bedoelen hiermee dat jongens en meisjes gewoon vriendschap met elkaar moeten kunnen hebben).

5. Give them high education

6. Give them freedom

Normaal gesproken zouden we nog een les geven over women's empowerment in een andere klas en hier zijn we ook mee gestart. Maar we werden onderbroken omdat de outdoor clinic veel eerder klaar was dan verwacht. We hebben moeten rennen voor mee terug te kunnen rijden, want de chauffeur wilde eigenlijk al vertrekken zonder ons en zonder iets te zeggen. Gelukkig heeft Simone, een meisje uit Duitsland er voor kunnen zorgen dat ze gewacht hebben.

Pizza en hamburgers!

Zaterdag ben ik naar Daki gegaan met met verschillende Duitse vrijwilligers en een meisje uit Japan. We moesten om 7:00u vertrekken naar de metro om de metro van 07:24u te nemen. Het opstaan ging niet erg vlekkeloos, maar eens we op pad waren was ik blij. De temperatuur was aangenaam en het bouwde langzaam op tot een tropische warme dag. Het was een vrij lange rit van 2,5u maar door alle indrukken onderweg vloog de tijd om. Ik zat voorin en het was wel een prijswinnende plaats voor te zitten om foto's te maken! Onderweg zijn we ergens gestopt om te ontbijten, met warm eten natuurlijk. Nadat de buik gevuld was konden we verder rijden voor de resterende 45 minuten. Het was een prachtige 'outdoor clinic' en er waren veel meer kinderen. We waren in een plattelands dorp, dicht bij de jungle. Het was een mooie kliniek in een rustig gebied, omringd door palmbomen. Het was er rustig en hoewel we er kwamen om te werken, voelde het als een kleine vakantie. Nadat ons werk er op zat in de kliniek mochten we gaan eten, met de handen. Ze vroegen of we een lepel wilde, we hebben vriendelijk bedankt en met de handen gegeten. Met de rechterhand wel te verstaan. Eens we klaar waren konden we terug vertrekken naar de 'indoor clinic' in de stad. We zaten 2,5u in de auto en onderweg zijn we gestopt om drinken te kopen. Hoewel het heel wat uren zijn om te rijden, vloog de tijd opnieuw om. We kwamen laat in de middag terug en rond 17:00u konden we naar 'the guesthouse' vertrekken. We waren allemaal uitgelaten, want dit was de eerste keer dat we zo vroeg konden vertrekken. Het was namelijk een drukke week geweest waar we elke avond tussen 20u-23u terug waren geweest. Eens we thuis aangekomen waren was het tijd om de plannen te smeden voor de avond. We hadden tijd om ons op te frissen, onze was te doen of andere dingen. Daarna zijn we uiteten gegaan met de groep en het was enorm lekker. We konden pizza bestellen of hamburger, wat na een week noodles, rijst en andere (lekkere) typische gerechten van India erg lekker en welkom was. Ik kon haast niet wachten om mij vervolgens net als de rest, enigszins te verbazen over de maat van de pizza. Het was een kleine pizza maar tegen alle verwachtingen in, vulde het ieders maag.

Vandaag hebben we een vrije dag, want in India werk je van maandag t/m zaterdag. Iedereen lijkt in zijn nopjes te zijn en rond de middag bespreken we de plannen. Vanmiddag gaan we naar 'South Park Street Cemetery' om vervolgens naar een 'photo exhibition' te gaan van een jongeman die veel talent heeft. We hebben al een voorproefje gezien van zijn werk en het zag er professioneel uit, ik ben erg benieuwd naar de rest van zijn werk.